Ποιο ήταν το πρώτο και ίσως μοναδικό πατριωτικό σύνθημα που γράφτηκε στους τοίχους του πανεπιστημίου στην νεότερη ιστορία της Ελλάδας...

Ποιο ήταν το πρώτο και ίσως μοναδικό πατριωτικό σύνθημα που γράφτηκε στους τοίχους του πανεπιστημίου στην νεότερη ιστορία της Ελλάδας...(για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλαιότεροι)
Υ.Γ. Blogger Ασυμπίεστου: Μόνο που αυτοί, που έκαψαν τους 4 Έλληνες, δεν ήταν αριστεροί, αλλά δοσίλογοι, κοινός ΕΦΙΑΛΤΕΣ .....σαν και αυτούς που υπάρχουν στο πατριωτικό χώρο...

3 Έλληνες ΝΕΚΡΟΙ αλήτες δολοφόνοι αριστεροί.

Ήτανε κοντά 12 η ώρα το βράδυ και 4 φιγούρες κατέβαιναν την Σταδίου στο κέντρο της Αθήνας με σφιγμένα τα δόντια και τις γροθιές έτοιμες. Η Αθήνα αποκλεισμένη με μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις σε κάθε στενό έμοιαζε κανονικό φρούριο. Οι λιγοστοί αναρχικοί που είχαν μείνει στο κέντρο είχαν μαζευτεί στα στέκια τους κυρίως στα Εξάρχεια το πολυτεχνείο και το πανεπιστήμιο. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν αδύνατο να περπατήσεις στον δρόμο του κέντρου χωρίς να γίνεις στόχος... Όμως τις τέσσερις φιγούρες δεν τις ένοιαζε... Είχαν πάρει την απόφαση τους. Έπρεπε να κάνουν κάτι. Δεν ήταν αλήτες ούτε χασομέρηδες. Ο ένας ήταν γιατρός(ποιος δεν θυμάται τον γιατρό του πατριωτικού χώρου) ο άλλος εκπαιδευτικός... και πάει λέγοντας. Που πηγαίνανε μες την νύχτα έτοιμοι για μάχη; Το ημερολόγιο έδειχνε 5 Μαΐου του 2010. Λίγες ώρες πριν κανείς δεν τολμούσε να φανταστεί αυτό που θα συνέβαινε. Σε μια απεργιακή κινητοποίηση οι γνωστοί παρακρατικοί «αντιεξουσιαστές» κάψανε μια τράπεζα την marfin και μαζί με αυτήν 3 Έλληνες. Το επιχείρημα ήταν ότι δουλεύανε σε μέρα...απεργίας και έπρεπε να τους κάψουν για αυτό.


Πάγωσε η Ελλάδα. Ήταν το πρώτο αίμα. Οι 4 φίλοι δεν ήταν τραμπούκοι και «φασίστες». Ήταν από αυτούς που δεν ανήκουν πουθενά παρά μόνο στην μητέρα Ελλάδα. Όταν ακούσανε την είδηση βγήκαν στον δρόμο. Ασυναίσθητα. Σαν κάποια αόρατη δύναμη να τους ωθούσε. Κάπως έπρεπε να ανταποδώσουν... κάτι έπρεπε να κάνουν. Για την νύχτα αυτήν γράφτηκαν πολλά και έγιναν πολλά που ο ιστορικός του μέλλοντος θα αποσαφηνίσει σωστά μόνο όταν όλα αυτά θα είναι τα φαντάσματα ενός μακρινού παρελθόντος. Πως κατάφεραν 4 καθημερινοί άνθρωποι και μπήκαν στο αποκλεισμένο πανεπιστήμιο; Τι κάνανε εκεί και πως γράψανε στον τοίχο ένα σύνθημα το οποίο δεν τόλμησε να σβήσει κανείς μετά; Δεν ξέρω. Το μήνυμα όμως είχε δοθεί: Να χέσουμε και τα στέκια σας και τις καταλήψεις σας και τις μολότοφ σας. Δεν θα μας λυγίσετε. Ο μύθος λέει ότι την ώρα που φεύγανε οι 4 φίλοι ξαφνικά κοντοσταθήκανε: «ρε παιδιά...» λέει ο ένας. «Δεν ήταν τρεις Έλληνες. Ήτανε τέσσερις. Η γυναίκα ήταν έγκυος. Το παιδί στην κοιλιά της ήτανε ένας ακόμα Έλληνας νεκρός...». Η πρώτη φώτο πάρθηκε από τους ίδιους και μοιράστηκε στο διαδίκτυο τότε. Η δεύτερη από κάποιον περαστικό... Οι υπόλοιπες απλά βρέθηκαν.... Εννοείται πως κάθε κλοπή είναι καλοδεχούμενη και κάθε αναδημοσίευση επιθυμητή.Οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι και εκτός Ελλάδας.... Οι φώτο είναι σπάνιες και συλλεκτικές. Διαδώστε...