«Τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα»

Τα σα εκ των σων

---

Κάποια φορά, πηγαίνοντας ο Κύριος στην Ιερουσαλήμ, θέλησε να σταματήσει σ’ ένα χωριό Σαμαρειτών. Έστειλε αγγελιοφόρους να προετοιμάσουν τον ερχομό του.

Όμως οι Σαμαρείτες δεν τον δέχτηκαν, γιατί πήγαινε στην Ιερουσαλήμ. Μετά, όταν Τον είδαν, του είπαν οι μαθητές του Ιάκωβος και Ιωάννης:

-Κύριε, θέλεις να πούμε να πέσει φωτιά από τον ουρανό και να τους κάψει, όπως έκανε και ο Ηλίας;

Ο Ιησούς τότε τους επέπληξε λέγοντας:

-Δεν γνωρίζετε, ποιό πνεύμα εκπροσωπείτε εσείς• ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε, να καταστρέψει ψυχές, αλλά για να τις σώσει (Λου. 9, 53-56).

* * *

Συνεπώς, πολλές φορές, ενώ νομίζουμε ότι ενεργούμε κατά το θέλημα του Θεού, στην πραγματικότητα κάνουμε τραγικό λάθος: και ζητάμε πράγματα αντίθετα στο θέλημά Του. Καί αν οι απόστολοι την έπαθαν τότε πόσο πιο πολύ κινδυνεύουμε εμείς!

Γι’ αυτό, είναι απολύτως αναγκαίο να γνωρίζουμε, κάθε φορά:

• Τι ζητάμε από τον Χριστό και πως το ζητάμε.

• Τι προσφέρομε στον Χριστό και πως Τού το προσφέρομε!

Στην μέση της θείας Λειτουργίας, ο ιερέας, λίγο πριν ευλογήσει τον άρτο και τον οίνο για να μεταβληθούν σε σώμα και αίμα Χριστού, εκφωνεί:

-Τα σα εκ των σων Σοί προσφέρομεν κατά πάντα και διά πάντα.

Τα λόγια αυτά σημαίνουν:

-Τα δώρα (άρτος και οίνος) είναι δικά Σου• από δικά Σου δημιουργήματα (ολόκληρο τον κόσμο). Σού τα προσφέρομε σύμφωνα με όλα όσα μας εδίδαξε ο Υιός σου (κατά πάντα)• και για όλα όσα έχεις κάνει Συ για μας (διά πάντα)!

Δεν αρκεί, λοιπόν, να προσφέρουμε τα δώρα μας στον Θεό, σαν να βγάζουμε μία υποχρέωση! Γιά κάτι που μας έκαμε! Ή για να Τού ζητήσουμε κάτι.

Προσφέρουμε δώρα στο Χριστό:

• Γιά να Τού εκφράσουμε την ευχαριστία-ευγνωμοσύνη μας για όλα όσα έκαμε, αλλά και έπαθε για μας• και κυρίως για τον Σταυρό Του• την Ταφή Του και την Ανάστασή Του.

• Καί σύμφωνα με τις εντολές Του και οδηγίες Του.

Ο Κύριος λέγει: Προηγείται η καταλλαγή, η συμφιλίωση με εκείνον που έχει κάτι εναντίον μας. Μετά έρχεται η υλική ή πνευματική προσφορά στον Χριστό. Η προσευχή που βγαίνει από μνησίκακη καρδιά δεν ανεβαίνει στον ουρανό.

Η συμμετοχή μας στην θεία Λειτουργία απαιτεί αγώνα: για διόρθωση των παθών μας• και για συμβουλή από ιερέα-πνευματικό πατέρα. Μόνον τότε θα μπορούμε να ζητούμε κάτι από τον Χριστό ευάρεστα ενώπιόν Του• με θάρρος• και με παρρησία.

Δεν έχουμε τίποτα δικό μας για να προσφέρουμε σ’ αυτόν που τα έχει όλα.

Η φύση και οι καρποί της, το σύμπαν ολόκληρο και η ύπαρξή μας είναι δικά Του.

Εμείς πήραμε το σιτάρι και το σταφύλι, το κάναμε ψωμί και κρασί και τα προσφέραμε στον Κύριο και Θεό μας.

Από Εκείνον για Εκείνο, τα δικά Του από τα δικά Του.

Τα προσφέρουμε για να μας τα αντι-προσφέρει ως σώμα και αίμα Του. Δίνουμε και παίρνουμε, μας δίνει και παίρνει.

Μια σχέση προσφοράς, που εξελίσσεται, αναπτύσσεται, μεταμορφώνεται.

Μας δίνει τη δυνατότητα της καρποφορίας, του δίνουμε το ψωμί και το κρασί.

Μας τα επιστρέφει σώμα και αίμα Του.

Του δίνουμε τον εαυτό μας, άτσαλο και ακατάστατο, για να τον μεταμορφώσει σε σώμα άγιο δικό Του – Εκκλησία πρωτοτόκων, εκλεκτών, αγίων.

Όλα είναι εδώ, πάνω στην αγία Τράπεζα, έτοιμα για τη μετουσίωση. Όλος ο κόσμος ετοιμάζεται για την κάθοδο του Πνεύματος.

Κι εμείς απλά προχωρούμε, για να Του προσφέρουμε τα δικά Του «κατά πάντα και διά πάντα».