Η συγκίνηση του εθελοντισμού

Σίγουρα αυτοί που αγαπούν το δάσος και τους πυροσβέστες που δίνουν την ζωή τους για το σώσουν θα δακρύσουν διαβάζοντας το παρακάτω κείμενο. Έτσι ακριβώς δάκρυσα κι εγώ την ώρα που το διάβασα στο αγγλικό πρωτότυπο και αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας την συγκίνηση και το υψηλό δίδαγμα ανθρωπιάς και καλοσύνης που αποπνέει.

Σε μία πόλη της Αμερικής η νεαρή μητέρα κοίταξε τον 6 ετών γιο της ο οποίος πέθαινε από τερματική λευχαιμία. Αν και η καρδιά της ήταν γεμάτη θλίψη διακατεχόταν από μία έντονη αίσθηση αποφασιστικότητας. Όπως και κάθε γονέας έτσι και εκείνη, ήθελε ο γιος της να μεγαλώσει και να εκπληρώσει όλα τα όνειρά του. Τώρα που δεν ήταν πλέον δυνατόν, αυτό ήταν στο χέρι της ασθένειας. Αλλά ακόμα και την ύστατη στιγμή αυτή, ήθελε να γίνει πραγματικότητα το όνειρο του γιου της. Πήρε το χέρι του και τον ρώτησε: Μπίλυ σκέφτηκες ποτέ τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Είχες ποτέ κάποιο όνειρο, ευχήθηκες κάτι που θα ήθελες να κάνεις στην ζωή σου; 

Μαμά, ήθελα πάντα να γίνω πυροσβέστης όταν μεγαλώσω.
Η μητέρα του χαμογέλασε και είπε:
Ας δούμε αν μπορούμε να κάνουμε την επιθυμία σου πραγματικότητα...

Αργότερα την ίδια ημέρα η μητέρα πήγε στο τοπικό σταθμό Πυροσβεστικής στην πόλη του Φοίνιξ, όπου συναντήθηκε με τον Διοικητή Πυροσβέστη Μπομπ, ο οποίος είχε μια καρδιά τόσο μεγάλη όσο και η πόλη ολόκληρη. Εξήγησε την τελευταία ευχή του γιου της και ρώτησε εάν θα μπορούσαν να επιτρέψουν στον εξάχρονο γιο της μια βόλτα μέσα σε ένα πυροσβεστικό όχημα. Ο πυροσβέστης είπε:
Μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο από αυτό...
Εάν θα έχετε έτοιμο το γιο σας στις 7 το πρωί της Τετάρτης, θα τον κάνουμε επίτιμο Πυροσβέστη για ολόκληρη την ημέρα! Μπορεί να μείνει στον πυροσβεστικό σταθμό, να φάει μαζί μας, να λάβει μέρος σε όλες τις πυροσβεστικές επιχειρήσεις για τις κλήσεις που θα λάβουμε σε όλο την ακτίνα δράσης του σταθμού μας! Και αν μας δώσετε το μέγεθός του, θα του παραγγείλουμε μια πραγματική στολή πυροσβέστη ειδικά για εκείνον, μαζί με ένα πραγματικό καπέλο πυροσβέστη - όχι το ψεύτικο παιχνίδι - με το έμβλημα του πυροσβεστικού τμήματος του Φοίνιξ επάνω σε αυτό, μαζί ακόμη και με τον υπόλοιπο εξοπλισμό ενός πραγματικού πυροσβέστη και αληθινές μπότες από καουτσούκ. Όλα κατασκευάζονται εδώ στην πόλη μας κι έτσι μπορούμε να τα προμηθευτούμε γρήγορα.

Τρεις ημέρες αργότερα ο Πυροσβέστης Μπομπ πήγε και παρέλαβε τον ετοιμοθάνατο Μπίλυ, του φόρεσε την στολή του και τον συνόδευσε από το νοσοκομειακό του κρεβάτι στο πυροσβεστικό σταθμό και το κλιμακοφόρο πυροσβεστικό όχημα. Ο Μπίλυ κάθισε στο πίσω μέρος του φορτηγού ως συνοδηγός και βοήθησε να το καθοδηγήσει πίσω στον πυροσβεστικό σταθμό. Πετούσε στον ουρανό από ευτυχία. Υπήρχαν τρεις κλήσεις πυρκαγιάς στην πόλη εκείνη την ημέρα. Ο Μπίλυ βγήκε με το πυροσβεστικό όχημα και στις τρεις επιχειρήσεις. Μετέβη ως επιβάτης σε διαφορετικά πυροσβεστικά οχήματα, το ασθενοφόρο, ακόμη και το αυτοκίνητο του αρχηγού της πυροσβεστικής. Κινηματογραφήθηκε επίσης για το τοπικό πρόγραμμα των ειδήσεων. Έχοντας κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, πλημμυρισμένος από όλη αυτή την αγάπη και την προσοχή που του χάρισαν στο πυροσβεστικό σταθμό, ο Μπίλυ κατάφερε και έζησε τρεις μήνες περισσότερο από όσο χρονικό διάστημα προέβλεπαν οι γιατροί του!

Μια νύχτα όλα οι ζωτικοί δείκτες του Μπίλυ άρχισαν να πέφτουν δραματικά και η προϊσταμένη νοσοκόμα τηλεφώνησε στα μέλη της οικογένειας να έρθουν στο νοσοκομείο για να είναι παρόντες στις τελευταίες του στιγμές. Επειδή όμως θυμήθηκε την ημέρα που ο Μπίλυ είχε περάσει ως Πυροσβέστης, κάλεσε και τον διοικητή του Πυροσβεστικού σταθμού Μπομπ και ρώτησε αν θα ήταν δυνατόν να στείλει έναν πυροσβέστη στο στο νοσοκομείο για να είναι μαζί με τον Μπίλι καθώς έφευγε από την ζωή. Ο Πυροσβέστης Μπομπ απάντησε:
Μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο από αυτό.
Θα είμαστε εκεί μέσα σε πέντε λεπτά, θα μου κάνετε μια χάρη; Όταν ακούτε τις σειρήνες να φωνάζουν και δείτε τα παλλόμενα φώτα της πυροσβεστικής μην τρομάξετε, παρακαλώ ανακοινώστε στους συναδέλφους σας ότι δεν υπάρχει κάποια πυρκαγιά…είναι απλώς το τμήμα της Πυροσβεστικής που έρχεται για να δει ένα από τα αξιότερα μέλη του μια ακόμη φορά και παρακαλώ...ανοίξτε το παράθυρο στο δωμάτιό του!

Μόλις πέντε λεπτά αργότερα το κλιμακοφόρο όχημα έφτασε στο νοσοκομείο και επέκτεινε τη σκάλα του μέχρι το ανοιχτό παράθυρο του τρίτου ορόφου του δωματίου του Μπίλυ! Με την άδεια της μητέρας του 16 πυροσβέστες ανέβηκαν στη σκάλα στο δωμάτιο του Μπίλι, τον αγκάλιασαν όλοι τους και κρατώντας τον, του είπαν πόσο τον αγαπούν! Με την αδύναμη φωνή του ο Μπίλυ κοίταξε τον διοικητή της Πυροσβεστικής και του είπε:
«Αρχηγέ, είμαι πραγματικά ένας πυροσβέστης τώρα;»
«Ναι Μπίλυ είσαι…και ο Μεγάλος Αρχηγός Ιησούς Χριστός κρατάει το χέρι σου» είπε ο Μπομπ.
Ο Μπίλυ χαμογέλασε και αποκρίθηκε:
«Ξέρω, Κρατάει το χέρι μου όλη την ημέρα, και οι άγγελοι τραγουδούν."
Και έκλεισε τα μάτια του για τελευταία φορά…