Αποτινάσσοντας τον Οθωμανικό ζυγό ένας αέρας ελευθερίας έδινε την ελπίδα στους πολύπαθους Έλληνες, για μια ζωή καλύτερη και μια αναλαμπή του Ελληνικού πολιτισμού και του Ελληνικού πνεύματος, που θα έδινε σε όλους ένα κράτος δικαίου και σεβασμού.
Η ιστορική πορεία όμως μας έδειξε, ότι όλα αυτά μάλλον παρέμειναν ουτοπία. Ένα όνειρο στην καρδιά όσων αγωνίζονταν για μια ελεύθερη Ελλάδα, για ένα καλύτερο αύριο, που δυστυχώς, παρόλες τις νικηφόρες μάχες και τις επιτυχίες τους, ποτέ δεν ερχόταν. Κι αυτό επειδή, ενώ χιλιάδες έδιναν τη ζωή τους για ένα καλύτερο αύριο, την ίδια στιγμή, άλλοι τόσοι και περισσότεροι περίμεναν να σκοτωθούν εκείνοι, για να αναλάβουν έπειτα αυτοί, το έργο της λεγόμενης παλινόρθωσης του γένους.
Κι η ιστορία επαναλαμβάνεται συνεχώς κι εμείς, που ποτέ δεν ξεχνάμε ως λαός το αίμα των προγόνων μας, τους δίκαιους αγώνες κλπ κλπ συνέχεια κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά, αποδεικνύοντας τελικά ότι δε θυμόμαστε τίποτα.
Βλέπουμε πως στην πραγματικότητα ποτέ δεν ελευθερωθήκαμε. Απλώς αλλάζαμε αφεντικά. Άλλα αφεντικά ήταν πιο σκληρά και βίαια, ενώ άλλα μας «χρυσώνανε» το χάπι λέγοντας μας ότι εμείς είμαστε ο κυρίαρχος λαός κι εμείς κυβερνάμε, οπότε ότι θέλουμε μπορούμε να το έχουμε και να το κάνουμε.
Και μας αρέσει τόσο πολύ να μας το λένε αυτό. Γιατί κατά βάθος θέλουμε να μας λένε πόσο καταπληκτικοί είμαστε, πως όλα τα ξέρουμε κι όλα τα μπορούμε και στο τέλος να μας υπόσχονται ότι θα μας δίνουν κι ότι θέλουμε.
Σίγουρα δεν είμαστε τόσο αφελείς και σίγουρα ανεχόμαστε πολύ περισσότερα από όσα πρέπει. Ακόμα πιο σίγουρο είναι πως αν δεν είχαμε υποχωρήσει στις επιταγές της Νέας Τάξης για συσχηματισμό με τον υπόλοιπο μοντέρνο κόσμο θα είμασταν σε πολύ καλύτερη θέση.
Όμως είμαστε κι ένας λαός που έχει πονέσει κι έχει υποστεί μεγάλες διώξεις και ξεριζωμούς κατά τη διάρκεια της ύπαρξής του. Σε όλο αυτό το πονεμένο μονοπάτι της ιστορικής του πορείας, ο Ελληνικός λαός βρήκε προσωρινή ανάπαυλα μόνο τα τελευταία 40 χρόνια κι άρπαξε την ευκαιρία να ξαποστάσει, κλείνοντας μάτια και αυτιά, με τις ευλογίες των εχθρών και των επιστήθιων «φίλων», που φρόντισαν σαν τις Σειρήνες να τον κρατούν υπνωτισμένο σε κατάσταση ευδαιμονίας και σε ψευδαίσθηση ειρήνης και ασφάλειας. Αυτό είχαμε ανάγκη ως λαός κι αυτό μας το έδωσε απλόχερα ο εχθρός.
Τώρα μας λένε ότι μας αξίζει να μη σηκώσουμε ποτέ κεφάλι, να μείνουμε ραγιάδες, γιατί τα θέλαμε και τα πάθαμε.
Η Ελλάδα λίγο καιρό ξαποσταίνει. Έτσι και λίγοι Έλληνες πάντα έφερναν τη λευτεριά.
Ξαποστάστε λοιπόν λίγο ακόμα ραγιάδες, γιατί σε λίγο θα πρέπει να σηκωθείτε και να τραβήξετε πάλι μπροστά σε έναν αγώνα που θα είναι από τους δυσκολότερους που θα έχει δώσει ποτέ Ελληνικό γένος. Σε έναν αγώνα ενάντια στους κοσμοκράτορες του αιώνος τούτου. Ενάντια όχι μόνο σε σάρκα κι αίμα, αλλά ενάντια και στο πνεύμα της πονηρίας. Σε έναν αγώνα για Έλληνες.
Δόξα Σοι Κύριε Δόξα Σοι η μόνη ελπίς ημών Δόξα Σοι και του χρόνου στην Πόλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου